Już jakiś czas temu chciałam podzielić się z kimś moimi przemyśleniami na temat trylogii
Więzień Labiryntu i myślę, że przyszła na to idealna pora.
Kiedy zabierałam się za pierwszą książkę, znałam mniej więcej fabułę, bohaterów i akcje, które się w niej toczą. Było to za sprawą filmu, który obejrzałam jakiś czas przed rozpoczęciem książki. Ale już po pierwszych rozdziałach zauważyłam jak ogromna różnica jest pomiędzy pojęciem książka a film. Początek książki czytało mi się bardzo przyjemnie. James Dashner (autor) doskonale umieścił w niej slang, którym posługiwali się mieszkańcy
Strefy, przez co niekiedy można było wybuchnąć śmiechem. Szczerze przyznam, że po jakimś czasie sama zaczęłam używać niektórych słów. Pomimo humoru zawartego w
Więźniu Labiryntu, są też tematy, które całkowicie od tego odbiegają. Jest to jednak książka o męskich decyzjach, trudzie związanym z radzeniem sobie w ciężkich sytuacjach oraz o tym jak twardym trzeba być kiedy cały świat jest przeciwko tobie. W skrócie- bohaterowie codziennie zmagają się z walką o życie, która z czasem staje się coraz trudniejsza.
Następne części trylogii są tylko lepsze. Coraz więcej ryzyka, coraz więcej trudnych wyborów i ważnych decyzji.
Próby Ognia trzymają w takim napięciu, że aż żal odłożyć książkę, a
Lek na Śmierć jest tylko zwieńczeniem, któremu również nie brak akcji.
Tym zakończę na dziś. Mam nadzieję, że chociaż w małym stopniu zachęciłam do zapoznania się z całą trylogią. Osobiście daję jej 9.7/10.
CYTAT: "Jeżeli się nie boisz to znaczy, że nie jesteś człowiekiem"
